Νέα για τη θεραπεία της νόσου του Parkinson

συντάκτης: γιατρός, Ph.D. Kondrashina Ε.Α.

Η νόσος του Parkinson εξακολουθεί να είναι μια σοβαρή νευρολογική παθολογία, η οποία εκδηλώνεται με την προοδευτική παραβίαση όλων των εθελοντικών κινημάτων, που τελικά οδηγεί τους ασθενείς σε βαθιά αναπηρία.

Διάφορες αιτίες οδηγούν στην ανάπτυξη της νόσου: ζυγισμένη κληρονομικότητα, ακούσιες διαδικασίες (γήρανση), έκθεση σε διάφορες τοξίνες, λοιμώδη νοσήματα, κρανιοεγκεφαλικό τραύμα, αθηροσκλήρωση με εγκεφαλικές αγγειακές αλλοιώσεις, μακροχρόνια χορήγηση φαρμάκων (ρεσερπίνη, νευροληπτικά, κλπ.). Ανεξάρτητα από τη φύση του παράγοντα που προκάλεσε την ανάπτυξη της νόσου, η ουσία της έγκειται στην έλλειψη σημαντικής ουσίας για το νευρικό σύστημα - ντοπαμίνη, η οποία προκύπτει από τον σταδιακό θάνατο των νευρικών κυττάρων που την παράγουν.

Το πρώτο παράπονο ασθενών που πάσχουν από νόσο του Πάρκινσον είναι συχνά μυϊκή δυσκαμψία, συνοδευόμενη από αυξημένο μυϊκό τόνο. Είναι δύσκολο για αυτούς να ξεκινήσουν οποιαδήποτε κίνηση, το βάδισμα ανακατεύεται, το χειρόγραφο είναι ασαφές, ο λόγος, η κατάποση και η ούρηση αναπτύσσονται σταδιακά και στα πολύ προχωρημένα στάδια, οι ασθενείς δεν μπορούν να ξεφύγουν από το κρεβάτι τους. Οι κινήσεις και οι εκφράσεις του προσώπου τους είναι φτωχές και αργές. Εφιστάται προσοχή στη χαρακτηριστική λυγισμένη στάση. Υπάρχουν πόνοι στους μυς, τρεμούλιασμα των μυών, επίμονη μείωση της διάθεσης και της μνήμης. Εάν δεν ξεκινήσετε την απαραίτητη θεραπεία, τότε, τελικά, οι ασθενείς χάσουν εντελώς την ικανότητα να μετακινούνται και να τρώνε, έχουν ανεπανόρθωτες αναπνευστικές διαταραχές, που οδηγούν σε οδυνηρό θάνατο.

Η διάγνωση της νόσου καθορίζεται από έναν νευροπαθολόγο στην ανάλυση των κλινικών εκδηλώσεων και των αποτελεσμάτων εξέτασης (ηλεκτροεγκεφαλογραφία, απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού).

Δυστυχώς, δεν υπάρχει ακόμα τρόπος να επιτρέψουμε στον ασθενή να ανακάμψει από αυτή την ασθένεια. Η θεραπεία φαρμάκων θεωρείται η κύρια μέθοδος, οι ασθενείς είναι συνταγογραφούμενα φάρμακα των οποίων η δράση αποσκοπεί στην αντιστάθμιση της ανεπάρκειας της ντοπαμίνης (λεβοντόπα και ανάλογα) ή για νευροπροστασία - προστατεύοντας και διατηρώντας τη λειτουργία των εναπομενόντων νευρικών κυττάρων (midantan, mirapex, σελεγιλίνη κλπ.). Ωστόσο, έχουν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες (ναυτία, οίδημα, πτώση της αρτηριακής πίεσης, παραισθήσεις, διαταραχές του ύπνου) και η επίδρασή τους μειώνεται σταδιακά, γεγονός που προκαλεί στον γιατρό αύξηση της δόσης. Εάν τα φάρμακα δεν οδήγησαν σε βελτίωση, τότε εξετάζεται το ζήτημα της σκοπιμότητας της χειρουργικής θεραπείας. Χρησιμοποιώντας μια ειδική στερεοτακτική συσκευή, οι γιατροί καταστρέφουν το άρρωστο τμήμα του εγκεφάλου με τη βοήθεια χαμηλών θερμοκρασιών ή ρευμάτων. Αλλά αυτό δεν βοηθά πάντοτε τους ασθενείς.

Ως εκ τούτου, οι επιστήμονες σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν να ψάχνουν για μεθόδους που μπορούν να κρατήσουν την ασθένεια υπό έλεγχο και να εμποδίσουν την ανάπτυξή της. Έχουν αναπτυχθεί νέες μορφές συνήθιων παρασκευασμάτων (για παράδειγμα Madopar με ένα υδροδυναμικά ισορροπημένο σύστημα), με μεγάλο χρονικό διάστημα δράσης τους στο σώμα και λιγότερες παρενέργειες. Τα αποτελέσματα των μελετών φαρμάκων και ουσιών που έχουν νευροπροστατευτική δράση (μινοκυκλίνη, κρεατίνη) ελήφθησαν ενθαρρυντικά, μελετήθηκε η αποτελεσματικότητα της συνιστώσας των πρόσθετων τροφίμων - το συνένζυμο Q 10. Παρεμπιπτόντως, η διατροφή στη νόσο του Πάρκινσον παίζει σημαντικό ρόλο.

Το επιστημονικό έργο συνεχίζει να αξιολογεί τις δυνατότητες της κατάρτισης του εγκεφάλου με τη μορφή κατευθυνόμενων σκέψεων για τις κινήσεις.

Οι χειρουργοί εισάγουν νέες μεθόδους θεραπείας που βασίζονται στη μαγνητική διέγερση των φλοιωδών περιοχών του κινητήρα και των υποκριτικών δομών του εγκεφάλου. Αυξάνει τη δραστηριότητα των νευρικών κυττάρων. Σε πολλές ξένες κλινικές, τοποθετούνται σοβαρές ελπίδες σε τεχνικές που χρησιμοποιούν βλαστικά κύτταρα και εμβρυϊκούς ιστούς.

18/18/2013