Αορτοστεφανιαία παράκαμψη

συντάκτης: γιατρός Kuznetsov MA

Το σύνδρομο Lerish είναι μια ασθένεια στην οποία επηρεάζεται η αορτή και οι λαγόνες αρτηρίες. Με αδράνεια δεν αποκλείεται ο ακρωτηριασμός και των δύο κάτω άκρων. Επομένως, η ταχεία χειρουργική επέμβαση μπορεί να αποτρέψει μη αναστρέψιμες επιδράσεις. Επί του παρόντος, η χρήση ελάχιστα επεμβατικών τεχνολογιών - χειρουργική επέμβαση παράκαμψης είναι κοινή.

Η χειρουργική επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης στοχεύει στην αποκατάσταση της ροής αίματος μεταξύ της αορτής και των λαγόνων αρτηριών. Είναι πιθανό να δημιουργηθεί μια αναστόμωση (διαδρομή παράκαμψης της αρτηριακής κυκλοφορίας του αίματος) εάν, για κάποιο λόγο, η εγκατάσταση διακλάδωσης δεν είναι πρακτική, αλλά κάθε αγγειακός χειρουργός δεν θα είναι σε θέση να λειτουργήσει τεχνικά. Η εισαγωγή της διακλάδωσης μοιάζει κάπως με τη χειρουργική επέμβαση για το ανεύρυσμα της αορτής , μόνο με το σύνδρομο Lerish η πρόθεση προσπαθεί να επεκτείνει την αορτο-ιλιακή αγγειακή περιοχή.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, κάθε πέμπτος ασθενής με σύνδρομο Lerish είναι ακρωτηριασμένα πόδια και η επιπλοκή μετά από χειρουργική επέμβαση για αορτοστεφανιαία μετατόπιση εμφανίζεται μόνο σε 3% των περιπτώσεων. Η αξιοπιστία αυτών των παραμορφώσεων αποδεικνύεται από το χρόνο, είναι σε θέση να διατηρήσει τη βατότητα του μπλοκαρισμένου αθηροσκληρωτικού χώρου για 10 χρόνια σε περισσότερο από το 90% των περιπτώσεων. Η αποτελεσματικότητα αυτής της πρόθεσης εξαρτάται από τον ίδιο τον ασθενή, επηρεάζει τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος και του μη ισορροπημένου μεταβολισμού της χοληστερόλης.

Τα αορτοστεφαγικά στεντ (shunts) προσαρμόζονται εύκολα στις ανάγκες του ασθενούς. Εάν υπάρχει εμπλοκή και στις δύο πλευρές, τότε δημιουργήστε ένα διχαλωτό stent (διχαλωτό) στις δύο λαγόνες αρτηρίες. Εάν χτυπηθεί μία πλευρά, η αντίστοιχη πλευρά είναι κενή. Αυτό επιτρέπει στο μέλλον όχι μόνο να μειωθεί ο κίνδυνος επιπλοκών αλλά και να μειωθεί ο χρόνος προσαρμογής του οργανισμού στην πρόθεση.

Τεχνική ελιγμών

Εάν ο χειρουργός αποφασίσει να εγκαταστήσει μια παραλλαγή, τα επόμενα βήματα θα είναι να επιλέξετε την πρόσβαση στην εγκατάσταση του τελευταίου. Βασικά, γίνεται μια τομή στην πλευρική επιφάνεια της κοιλιάς και ο καθετήρας εισάγεται μέσω του ακέραιου τμήματος της αορτής της αθηροσκλήρωσης. Μετά από μια τέτοια επέμβαση, ο ασθενής απελευθερώνεται από το νοσοκομείο μετά από μία έως δύο εβδομάδες, ελλείψει επιπλοκών.

Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές μπορεί να είναι της ακόλουθης φύσης:

- αιμορραγία τόσο αμέσως μετά την επέμβαση όσο και στη μακρινή περίοδο.

- απόφραξη της πρόθεσης με θρόμβο ή αρτηριοσκληρωτικές πλάκες,

- εξόντωση και εξάπλωση της λοίμωξης, αμέσως μετά τη λειτουργία και μακροπρόθεσμα,

- κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης υπάρχει κίνδυνος βλάβης στα περιβάλλοντα όργανα, ειδικά στον ουρητήρα.

- Άλλες συνέπειες: δυσπεψία, κοιλιακή κήλη και ανικανότητα.

Ωστόσο, για τους αποδυναμωμένους ή τους ηλικιωμένους υπάρχει μια άλλη πρόσβαση, επειδή αυτά τα άτομα δεν μπορούν να επιβιώσουν στην επιχείρηση.

Η δεύτερη μέθοδος είναι να δημιουργηθεί πρόσβαση στην υποκλείδια αρτηρία και να εισαχθεί η πρόσθεση μέσω αυτής. Υπάρχουν δύο μειονεκτήματα:

- Πρώτον, αυτά τα προθέματα είναι βραχύβια.

- Δεύτερον, το πάχος του διακένου δεν αρκεί για να αποκατασταθεί πλήρως η ροή του αίματος στα κάτω άκρα.

Αν λάβουμε υπόψη ότι οι ηλικιωμένοι συνήθως έχουν αρκετή αξιοπιστία για μια τέτοια παράκαμψη και αποκαθιστούν τη ροή αίματος μόνο για να αποφύγουν επιπλοκές έλλειψης ροής αίματος (ακρωτηριασμός), αυτή η μέθοδος είναι βέλτιστη για χειρουργική επέμβαση. Η μετεγχειρητική περίοδος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον ίδιο τον ασθενή και ακολουθώντας τις συστάσεις του γιατρού. Περισσότερα για αυτό στην υλική ζωή μετά την παράκαμψη .